Onze reis naar een tweede kindje | Traject brusje, blog #1

Weet je, wat ik nou ècht oneerlijk vind? Dat wij moeten wachten op het ziekenhuis, alvorens wij überhaupt een poging kunnen doen tot zwanger worden.

Dat wij afhankelijk zijn van heel veel andere mensen. Van ontiegelijk veel hormonen. Van onderzoeken, en de uitslagen daarvan. Dat wij niet zelf mogen en kunnen kiezen wanneer, hoe en waar. Dat alles, echt alles afhangt van de wetenschap.

Het geluk van een zwangerschap, dat gun ik iedereen. Dragen en baren vind ik prachtig om te zien. Vol liefde en trots scroll ik door prachtige pagina’s van geboortefotografen. Wij vrouwen, wij doen dat maar gewoon even hè. Zo’n perfect mensje maken, dragen, groeien, baren, voeden. Dat vind ik zo puur.

Soms zijn er dagen, dat ik er niet naar kan kijken. Dat elke baby, bolle buik, echo foto of aankondiging mijn hart doet huilen. Want ik gun haar de hele wereld, maar ik gun het mijzelf ook. Mijn verdriet om haar spontane zwangerschap doet verder echt niks af van het geluk die ik haar gun. Van de blijdschap die ik voor haar voel. Maar dat is soms best lastig te combineren, al die emoties.

Vandaag was het weer even zwaar. Er kwam eergisteren best wel slecht nieuws terug van het fertiliteitscentrum, wat maakt dat ons traject de komende 3 maanden helemaal gestopt is. Daar komt mijn gevoel van oneerlijkheid weer aan. De kinderwens is zo groot, maar de komende 3 maanden gaat er nog helemaal niks gebeuren. Daar waar zij misschien spontaan zwanger raakt, zitten wij op een onzeker wachtbankje. Geen idee wat nog komen gaat. Of het überhaupt gaat lukken. Afwachtend van wat er uit de onderzoeken komen. Wachten op groen licht, om een poging tot, te kunnen doen.

3 maanden. Voor velen misschien niks. De opmerking: “Ach, het is mààr 3 maandjes” heeft ook al plaats gevonden. Maar ‘even’ 3 maanden je kinderwens aan de kant zetten, omdat een arts je verteld dat dat moet, is echt niet makkelijk. 3 maanden voelt als een eeuwigheid. Alsof ik in een nachtmerrie blijf hangen. 3 maanden, dat is nog zo ver weg en we waren zo dichtbij.

Zo dichtbij…